Vol. 2, Issue 5, Part C (2016)

Abstract
संस्कृतसाहित्ये अर्थावबोधने पदप्रयोगे भाषाज्ञाने च व्याकरणस्यातीव महत्वं वरिवर्तते। यतोहि व्याकरणं भाषाप्रवाहं नियन्त्र्यति एवं तत्र जातदोषं समाधाय भाषायां शुद्धं परिष्कृतं रूपं च दर्शयति। व्याकरणं भाषायां संस्कार सम्पादयति। एवञ्च भाषायां स्वरूपं संरक्षति। अनेन कारणेनै व सहस्त्रेभ्यो वर्षभ्यः संस्कृतभाषायाः स्वरूपम् अविछिन्नम् अनुवर्तते। शब्दानुशासनस्याभावे विशृङ्खला भाषा अनेकधा परिवर्तते। तस्या मूलस्वरूप ज्ञातुमशक्यं भवति। तथा च प्राचीनसाहित्यस्य विज्ञानस्य चाध्ययनं दूरूहं जायते।